suauiloquus, -a, -um – angenehm redend: – 1) in Poesie: BAPT MANT Cortes 118 tantus lepor affuit ori | Suauiloquo. == adolesc 4,8 Ianne, soles narrare sales lepidissime et ore | Suauiloquo. MARVLLVS suppl Lucr 2,528a <Quod quoniam docui , nunc suaviloquis, age, paucis> | Versibus ostendam. PONTANO hendec 2,22,72 Ast os et lepidos sales, et ipsae | Linguae suauiloquos strepant susurros. BRANT nenia pacis 41 (1499) Suaviloquis volucres concentibus aera mulcent. HESSVS her sig.B4r Sic Ruffus nitidus, Propertiusque | Suaviloqua faciles voce dedere modos. DARCIO epig 2,20 Inuolitans nemorum ramis Philomena comosis | Suauiloquum gracili promit ab ore melos. SADOLINVS-JG epithalamion sig.A7r suauiloquis etiam celebranda Camoenis. OLAHVS-N carm 1,12 Vince suaviloquam ... lyram. SCALIGER-JC carm II p.162 Fama est: suaviloqua fide, numerisque canoris | Mutata. – 2) in Prosa: CLAMANGES theol p.25 (1413) Non Dialectici argumentatores in acutis syllogismis, non suaviloqui oratores in persuasibilibus humanae sapientiae verbis ... fidem Christi gentium pectoribus infuderunt. MARIVS-M Aegidius Viterb fam 39 I p.136 (1502) Cupiebam Melinus Marius non te lacessere meis, sed suaviloquis litteris lacessi tuis. DORPIVS or 1,12,7 (1510) ita ne, exclamat suaviloquus Bernardus, mulierum quoque sese ultimam exhibet ut omnium postrema ponatur. ERASMVS ad 3,8,77 (2777) quod illic dicitur de Menelao, breviloquo Laconum more, verum suaviloquo et arguto. danach oft in Poesie und Prosa.
– lex.: VALLA-L eleg 1,12 suaviloquens, quod nescio an dici possit suaviloquus. PEROTTI ccopiae 10,52 Quidam etiam e ueteribus suauiloquum et suauiloquium usurpauere.