suauiloquens, -ntis – angenehm redend: VALLA-L volup p.72 si quam forte, qualis fertur fuisse Cleopatra, suaviloquentem simulac audire cepero. == Quint p.220 Gellius ponit deinde, que apud Ciceronem reprehendat quasi Enniana, quod ita scripsit in libris De re publica: "ut Menelao Laconi quedam fuit suaviloquens iocunditas". GOCLENIVS-C Erasmus ad 2,7,59 Titulus quem Astydamas statuae suae inscripsit, exstat etiamnum apud Suidam: Εἴθ᾿ ἐγὼ ἐν κείνοις γε νόμεν ἢ κεῖνοι ἅμ᾿ ἡμῖν | Οἳ γλώσσης τερπνῆς πρῶτα δοκοῦσι φέρειν ... Latini versus Goclenii sunt hi: Vixissent utinam mecum illi, aut inter ego illos, | Quos penes est linguae suaviloquentis honos. ERASMVS ep 2056 (1528) dictionis tuae suauiloquentem elegantiam non sine causa miratur. FORSETT Ped 3,5 (ludio) Ego, eruditissime praeceptor. :: (pedantius). Ah! Vide, Ludio, suaviloquens puer ... . GROTIVS-H ep 7A (1599) idem et magnanimi Pelidae et suaviloquentis Maeonii supplens vicem.
– lex.: VALLA-L eleg 1,12 suaviloquens, quod nescio an dici possit suaviloquus. TEXTOR-I epithet p.161 Suauiloquens Lucr. lib 1. Volui tibi suauiloquenti Carmine Pierio rationem, etc. KILIAAN etym p.502 soet-mondigh. Dulcis gustu, dulcis ori. et Dulcis siue blandus ore, blandiloquus, suauiloquus, suauiloquens.