lutina, -ae, f.
– Laute, Saiteninstrument: PIRCKHEIMER vita p.142 Maxime uero musicae in eo admirabantur peritiam ac praecipue organorum ac lutinarum - ut nunc appellant - tangendorum dexteritatem. COCHLAEVS tetrach 1,10 
Testudo quidem, vulgo lutina dicitur quae collum habet oblongum, certis interstitiis digestum, ventrem vero tumore quodam deorsum quammaxime concauum supra quem chordae affixae, per collum protenduntur subiectis quibusdam clauulis. EMSER miss sig.D2r Novus iste Dionysius non ... aequo animo ferre potest, ut ulla dei creatura in Laudem auctoris sui resonet: cum musicum ipsius instrumentum - quam Lutinam vulgo vocant - inter monialium amplexus et tripudia singulis fere noctibus diabolo perstrepat. ZWINGLI op III fo.227v (1529) Nablum enim - quantum ipse coniectura adsequor - Chelis est: quam Germanicolatine, hoc est barbare, Lutinam vocamus; quaeque alio vocabulo Barbiton dicitur.
Testudo quidem, vulgo lutina dicitur quae collum habet oblongum, certis interstitiis digestum, ventrem vero tumore quodam deorsum quammaxime concauum supra quem chordae affixae, per collum protenduntur subiectis quibusdam clauulis. EMSER miss sig.D2r Novus iste Dionysius non ... aequo animo ferre potest, ut ulla dei creatura in Laudem auctoris sui resonet: cum musicum ipsius instrumentum - quam Lutinam vulgo vocant - inter monialium amplexus et tripudia singulis fere noctibus diabolo perstrepat. ZWINGLI op III fo.227v (1529) Nablum enim - quantum ipse coniectura adsequor - Chelis est: quam Germanicolatine, hoc est barbare, Lutinam vocamus; quaeque alio vocabulo Barbiton dicitur.
Lexicographica: TLL 0