barat(t)o (baract-), -are – unrechtmäßig ausnützen, täuschen, betrügen: SERRAVALLE comm Dante inf 22,34-36 Graffiacanes provocabat alios ad baractandum. BENVENVTO comm Dante inf 19,85-87 sacerdotes sequentes eius exemplum facti sunt lascivi, dissoluti, et dederunt se lucris illicitis et rebus inhonestis, ita quod omnes baractabant. == comm Dante inf 21,19-21 Et hic nota, quod per hoc autor figurat quod quantumcumque barataria fiat celate, velate et colorate, tamen manifestatur per murmura hominum; dicit unus alteri tacito susurro: ipse fuit lucratus mille florenos; dicit alius: tu nescis quod ipse recepit ab utraque parte, et utramque baratavit. == comm Dante inf 22,151-151 quomodo magni baratarii barattant et lacerant minores, et quomodo minor interdum seminat litem inter eos, et fugit et evadit. == comm Dante inf 21,88-90 quamvis enim fueris aliquando de prioribus et regentibus Florentiae, non tamen baratasti tuum commune. == comm Dante inf 21,136-139 quod per istum actum inhonestum autor figurat enormes et evidentes irrisiones quas faciunt isti officiales baratarii quando unus baratat et decipit alium. SALVTATI ep 6,16 add p.293 Non graveris sibi dicere quod illum feci inchoari per quendam scriptorem, quod genus hominum barattancium est, sed me decepit et vix exemplum potui rehabere.