barat(t)arius (baract-), -i, m. – der ein öffentliches Amt zur eigenen Bereicherung ausnützt, Betrüger, Geschäftemacher: SERRAVALLE comm Dante inf 21 Et multi demones vadunt et circuunt istam vallem, in qua, in pice, buliunt baractarii. == comm Dante inf 21,136-138 Talibus signis utuntur baractarii: stringunt sepe linguam cum dentibus; faciunt truffas unus de alio; faciunt ficas. BENVENVTO comm Dante inf 22,31-36 baratarius saepe pro parvo lucro relaxat multos captivos. == comm Dante inf 22,151-151 Aurelius Alexander habuit optimos officiales ... et tamen inter familiares eius inventus est unus ... nequissimus baratarius, qui quando praesentiebat quod imperator erat facturus alicui aliquam gratiam praeveniebat illum talem, et componebat secum de certo praemio, fingens se impetraturum gratiam ab imperatore, cum tamen mentiretur.