beg(g)ardus (becha-), -i, m. – Angehöriger einer mönchsähnlichen Laiengemeinschaft (vgl. pigardus): ACTA conc Const IV p.677 (1415) Cum diversis mundi et presertim Almanie partibus sint nonnulle secte utriusque sexus hominum wlgo Bechardi sive Lollardi ac Begine et Suestriones, a seipsis vero pauperes fratricelli seu voluntarie pauperes, pueruli aliisque pluribus nominibus nuncupati. LOCHER navis p.257 Lolhardos quos praetermisimus olim, | Beguinasque iuvat his nec abesse suas. | Est operae pretium non ignorare Beguttas, | Begardosque suos, hypocritumque genus. HERBORN confut III 2 Sed iam tum ab Apostolorum temporibus exortus, interea saepius ante haec tempora renovatus est, ut ab Arianis, a Lampetianis, a Turilupinis, a Begardis, a Beguinis, a Valdensibus, a Viclevicis et ab Hussianis. SVAREZ distrib p.132 Sicut etiam Begardi, et Beghinae ... damnati sunt, quia dicebant videri Deum naturaliter. FROMONDVS caus desp p.241 Hinc per Germaniam, Belgium, et quàcumque cruentum illud et horrendum agmen incederet, Lollardi, Beggardi, aliique Waldensium haeresibus contaminati. REINESIVS ep Daum p.248 (1660) Beggardos adpellarunt istius professionis sectarios et confraternatos; foeminas ejusdem instituti Beghinos (!) et Beguitias, nisi mendum est apud Wilh. de Nangis (Guillaume de Nangis, ca. 1250–ca. 1300).