theophagus, -i, m. – der Gott ißt: VIRET minist fol.34r quòd in hoc sacro ientaculo, theophagus iste et monophagus convivator, ἄρτον πίνει, hoc est panem bibit. ... Nihil enim tam absurdum et ab omni ratione, sensúque communi, et Christiana fide atque religione alienum ab istis theoplastis et theophagis propositum est, quod caeco furore, magno cum applausu, tanquam divinum oraculum non amplexi sint, qui se Christianos iactant.