monophagus, -i, m. – der allein ißt: ERASMVS ad 4,6,26 monophagi. Μονοφάγοι dici poterunt sordidi et inhospitales, qui neminem invitant ad convivium. GIRALDI-LG hist 17 p.691 Monophagorum celebritas fuit apud Aeginenses, quam copiose describit in Questionibus graecis Plutarchus. ... Et ex eo μονοφάγοι appellabantur, hoc est solitarie uescentes. Monophagi etiam apud Athenaeum dicti, qui seorsum ab aliis esitarent. VIRET minist fol.29v Missa verò quid item aliud est, quàm monophagorum quaedam celebritas, in qua solitariè sacerdotes vescuntur, qualia erant apud Aeginetas Neptuni sacra? == minist fol.34r theophagus iste et monophagus convivator.