perichoristicus, -a, -um – das Zusammeninnewohnen (perichoresis) betreffend: ANDREAE-Jac refut p.117 Divinitas una in ipsius Deitate, quae vera, naturalis et essentialis est: Altera in eiusdem carne Divinitas, quae est adventitia, effusa, perichoristica, et accidentaria. QVENSTEDT theol III p.362 In triduo mortis Christum verum permansisse hominem firmiter credimus: Nam ab ipso incarnationis primo momento in ὑποστάσει του λόγου mansit perennis duarum naturarum perichoristica unio ante mortem, in ipsā morte et post mortem. SCHMID-Sebastian repet p.410 E contrario veram perichoristicam communicationem duarum in Christo naturarum urgent propositiones, quas propterea vocamus personales.