sordidiusculus, -a, -um
– eher unfein, niedrig: BVSSI praef 3 (1469) quasi nostra sordidiuscula, ut 
rumificant, in tam puris tamque elegantibus autoribus verba. PICO-G ep 11 p.63 (nach 1483) si qua materiae humilitate sordidiuscula et debilior aparuerit. BARBARO-H min. ep 43 (I 60) (1484) Rides ad sententiolam quasi salsiusculam? ego qui ea utor, non satis probo; videtur mihi sordidiuscula nec omnino sine frigore. == castig. I 2,6,25 Alioquin et verbum illud sordidiusculum mihi est, nec scio quam honeste in penum Romani sermonis admitti potuerit. == castig II 34,2 videtur... Iulio Polluci sordidiuscula et castrensis appellatio fuisse.
rumificant, in tam puris tamque elegantibus autoribus verba. PICO-G ep 11 p.63 (nach 1483) si qua materiae humilitate sordidiuscula et debilior aparuerit. BARBARO-H min. ep 43 (I 60) (1484) Rides ad sententiolam quasi salsiusculam? ego qui ea utor, non satis probo; videtur mihi sordidiuscula nec omnino sine frigore. == castig. I 2,6,25 Alioquin et verbum illud sordidiusculum mihi est, nec scio quam honeste in penum Romani sermonis admitti potuerit. == castig II 34,2 videtur... Iulio Polluci sordidiuscula et castrensis appellatio fuisse.
Lexicographica: GEORGES 0