notator, -oris, m. – 1) Beobachter, Zeuge: VERGERIO mai. Paul 151 Non deerunt nobis cause: me, me notatorem face! GROTIVS-H ep 1508 (1630) diligens astrorum notator, tabularum geometricarum emendator. – 2) der aufschreibt: GAFVRIVS pract mus 2,8 Hoc quidem scriptores et cantilenarum notatores aduertere non solent. WINCKELMANN-J Witte theol p.111 (1617) Theiologus bonus, Historicus sollersque notator | Temporis Helvicus, dum viget, ecce iacet.
– lex: PEROTTI ccopiae 6,71 A nota fit uerbum noto, quod aliquando pro signo ponitur, ... aliquando pro animaduerto. ... Hinc notator, adnotator, subnotator, notatio, adnotatio, subnotatio, connotatio.