locupletator, -oris, m. – der bereichert: LVTHER ep 163 (1519) (ad Erasmum) cogor agnoscere vel barbarissimis literis egregium tuum spiritum, meum et omnium locupletatorem. ERASMVS ep 2022 (1528) quod locupletator ipse iam adornat migrationem. QVICCHEBERG inscr sig.H3r (1565) bibliothecarum adornatores et locupletatores. BRAHE ep ed. Zeeberg 1590-12-01-3 (1590) Canones Astronomici, etiam a praedicto ingenti illo Copernico eiusque locupletatore Reinholdo redintegrati. STAPLETON op IV p.478 (1591) Canis à Domino vocatus, statim venit. Creatura ad Creatorem, filius ad patrem, infirmus ad medicum, egenus ad locupletatorem suum, miser ad beatificum bonum suum non [note] venit, quia non vult venire.