inerubescentia, -ae, f. – der Umstand, daß man nicht errötet (vor Scham): CATHARINVS-A enarr p.89 (1552) Illa ... inerubescentia ex eo proficiscebatur, quoniam ab initio erat pax, idest, ordinis tranquillitas in homine. ... ideo nulla poterat oriri mala erubescentia. == enarr p.174 vbi duo quasi incompatibilia ponuntur, videlicet nuditas et inerubescentia. LAVRENTIVS A BRVNDVSIO op 3 p.248 Iosephus hanc inerubescentiam in primis parentibus ob simplicitatem scientiae que defectum putat evenisse, sicut est in pueris, qui nuditatis pudore non suffunduntur. == ibid. ubi duo quasi incompossibilia ponuntur, videlicet nuditas et inerubescentia. QVENSTEDT theol II p.26 (1685) inerubescentiam Protoplastorum fluxisse ex simplicitate puerili. == theol II p.29 ἀναισχυντία inerubescentia pro contumaciae et indurationis nota reputatur.