coaxator, -oris, m. o. f. – der quakt: PONTANO serm 1,17,2 (1509) ut non inconvenienter a ranarum similitudine sint qui eos homines coaxatores vocitent, quod coaxare eos quam loqui magis existiment, ut qui non modo non mulceant aures, verum ad impatientiam usque obtundant. BVLLINGER in Apoc p.221 (1557) quales sint futuri legati, ranae nimirum palustres, et coaxatores molestae et improbae et foedae. GRINDAL ep Tigur II 31 p.45 (1562) inquietos istos concionatores, seu potius coaxatores, eiecit. CASAVBON-I ep II 389 (1604) Longe diversis moribus coaxatores isti sunt, quorum tribunitiae conciones plenae ostentationis quotidie audiuntur.