allotrioepiscopus, -i, m. – der sich ein Amt anmaßt: LVTHER ep 1656 (1530) (an Melanchthon) episcopus ut princeps multo minus potest super ecclesiam imponere quicquam, quia hoc esset prorsus confundere has duas potestates, et tum vere esset allotrioepiscopus. MELANCHTHON op 25 p.162 Petrus (vgl. 1 Petr. 4,15) vocat Allotrioepiscopos die in ein frembd ampt greiffen, qui ingerunt se in alienam administrationem, ut, quando concionatores volunt regere politica negotia aularum. WEISE-G pseud p.12 Discimus allotrioepiscopos esse turdos, qui, juxta vetus proverbium ... sibi ipsi malum cacant.
– gr.: MELANCHTHON ep 2786 (1543) Nec dubium est, vos iuste vocatos, et legitimos ministros esse, et non esse ἀλλοτριοεπισκόπους.