temperator, -oris, m. – 1) der passend einrichtet: FICINO christ 16 Sed tempora Deus viderit, temporum temperator. == c astrol p.34 Item peccata contra naturam non possunt fieri a motu celi naturalissimo, qui agitur a Deo naturarum temperatore. MELANCHTHON op 9 p.231 Adiunctus est ergo alter proprius motus, quasi temperator primae illius et rapidissimae gyrationis. – 2) Steuermann: AEGIDIVS VITERB fam 110 I p.229 1504) Nam uti nautarum tritum est proverbium, plus gubernaculi temperator navi facit quam ceteri remiges omnes quotquot sint.
– lex.: PEROTTI ccopiae 18,15 Praeterea a tempero temperatus, hoc est moderatus; et temperate aduerbium, moderate; et temperator, temperatrix, temperatio, quod est moderator, moderatrix, moderatio.