perprius, adv.
früher, ursprünglich: DOMENICO DA PECCIOLI comm Seneca ep p.45 duxit uxorem Popeiam Sadoniam vel Sabinam, quam perprius tenuerat concubinam. PICCOLOMINI Chrysis 558 Bis tanto crescit amor quam perprius fuit. SCHEDEL-He ep 89 (1471) nisi perprius deus sua singulari gracia reformacionem in utroque statu faciat. BASIN-Th hist II p.72 duo ibi edicta nova, et perprius in regno minime audita, edidit. BOLOGNINI opusc ed. Sighinolfi p.196 (1502) secundum Originales Pandectas Florentinas que olim pisanae fuerunt et perprius Constantinopolitanae. ARCHIV Glasgow 59 (1566-7) in quarum possessione capellani et prebendarii earundem perprius fuerant.
Lexicographica: TLL 0 (falso ARNOB. IVN.);
LATHAM
|