tardiloquus, -a, -um – langsam redend, stotternd: BENVENVTO comm Dante inf 10,16-21 Similiter autor noster summe fuit tardiloquus, ita quod raro vel numquam loquebatur nisi interrogatus. ROCOCCIOLO Gallia 52 Nostras modo concute sensus, Phoebe, | Et tua tardiloquam moveat facundia linguam. LVTHER colloq 4657 (1539) Et Seneca de Cicerone scribit, quod ipse fuerit tardiloquus et emphaticus, sicut in Doctore Pontano videmus. SCALIGER-JC carm II p.136 Nec tardiloquum, nec celerem, nec incitatum, | ... | Volo te compositum. CORNELISSEN in pentateuchum p.367 quòd Moses in sermone non esset promptus; sed tardiloquus.
– lex.: PEROTTI ccopiae 72,4 tardum proprie pigrum et lentum dicimus. ... Ab hoc fit ... tardigradus, de quo superius diximus, et tardiloquus. Tardiloquentia notae significationis. KILIAAN etym p.287 lijnsachtigh int spreken. Tardiloquus.