disgredior, -di, -gressus sum – weggehen, abschweifen: SERRAVALLE comm Dante purg 6,127-129 auctor disgrediens a proposito tractandi de quarta specie negligentium penitentiam usque ad mortem. LAPO cur comm 2,16 Nequaquam istuc hodie tibi per me licebit facere, nec ego te hinc abire aut a me passum digredi (disgredi var. l.) patiar. VIDA poet (1517) 2,257 Nonne vides primis ut quidam saepius orsis Disgrediuntur. GALLASIVS pol eccl p.7 modo ne evagari aut longius disgredi cuiquam permittatur. VARCHI carm 8,166 Sed quid ego a primo disgressus carmine. FRISCHLIN Hebraeis p.278 Ergo Samaria reliquas disgressus ad urbes.