semimutus, -a, -um
halb stumm, leise: PARISI Poggio ep III 6,25 (1454) e verbosiore semimutus fere evasit. CHRISTOPHORVS A VARISIO vita Capistrani p.521 unus semimutus, impeditus in lingua et male loquens. AVENTINVS op 1 p.693 praeceptor semimutus est dignus admiratione: cum nihil sciat, omnia tamen docet. LVTHER ep 3972 (1544) Melius est te viuere semimutum, quam mori vocalissimum. CAMPION-T epig 1,107 creasse mutum | naturam voluisse credo Lyctum; | errantemque dedisse semimutum. MORHOF poem p.362 Mentesque semimutis | Effascinet susurris.
Lexicographica: GEORGES 0
|