semimutus
semimutus, -a, -um – halb stumm, leise: PARISI Poggio ep III 6,25 (1454) e verbosiore semimutus fere evasit. CHRISTOPHORVS A VARISIO vita Capistrani p.521 unus semimutus, impeditus in lingua et male loquens. AVENTINVS op 1 p.693 praeceptor semimutus est dignus admiratione: cum nihil sciat, omnia tamen docet. LVTHER ep 3972 (1544) Melius est te viuere semimutum, quam mori vocalissimum. CAMPION-T epig 1,107 creasse mutum | naturam voluisse credo Lyctum; | errantemque dedisse semimutum. MORHOF poem p.362 Mentesque semimutis | Effascinet susurris.
Lexicographica: GEORGES 0

LEMMALISTE INDEX INVERSVS
Dieser Eintrag kann wie folgt zitiert werden: / This entry can be quoted as follows:
J. Ramminger, semimutus, in ders., Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700,
Johann Ramminger, Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700 (NLW)
Startseite: www.neulatein.de/neulateinische_wortliste.htm
bearbeitet: 13.03.07 02.06.08 14.05.14 27.08.14

Bitte beachten Sie die Nutzungsbedingungen im Impressum.