distemperamentum, -i, n. – Unstimmigkeit, Störung: TITELMANNVS nat phil fol.22r frequenter potio quae distemperatam complexionem, ad temperamentum reducit, eadem distemperamentum facit in eo qui recta est valitudine. AGRIPPA occ 3,39 Omnium itaque malorum nostrorum causa peccatum est quod est deordinamentum et distemperamentum animi nostri ... . Tunc in humano corpore, alias temperatissimo et consonantissima harmonia composito, oritur elementorum distemperamentum, insurgunt humores mali et etiam boni, deordinati et segregati ab invicem et ... corpus vexant. LANGE ep med p.536 Euge dic quaeso, an non in sterili coniugio videris maritum pallidum: qui, obstructo epate, ac reliquis concoctionis organis distemperamento frigidis, langueret.