sonet(t)um, -i, n. o. sonet(t)us, -i, m. – Sonett: LOSCHI carm ed. Zaccaria p.17 (tit, Est. lat. 1096 s. XV) Eiusdem Nicolai de nymphae decoribus sonetus. VERGERIO mai. vita Pet p.182 Duos quoque ad maternam, siue uulgarem linguam compilauit, uidelicet librum Sonettorum et librum Triunphorum. POLENTON script ill p.139 amatorias cantilenas ac libros Sonetorum et Triumphorum fecit. FOLENGO-T Baldus 14,106 diversosque canunt strambottos atque sonettos. SALINAS mus 6,1 p.331 postquam Hispani coeperunt imitari - neque infelici successu - compositiones Italicas et Gallicas, quas cantiones ac soneta vocant. BROCENSIS Minerva 4,10 'Sonetta' quur dixerim et duplici 'tt' scripserim, reprehendor. Nam nouae uoces, aiunt, praefatiuncula molliendae sunt: 'ut ita dicam', 'ut ita liceat loqui'. GACON-F poet 2,85 p.109 Dicitur hicce deus vates ut discruciaret | Gallos, obduras leges posuisse soneti.