alterutrim, adv. – gegenseitig: POGGIO Lucianus asinus p.57v (c. 1450) Illi alterutrim meum cibum afferebant: et ea praesertim quae ventri asini minime conueniebant. SEGOVIA hist I p.287 (1453a) vt illi, mutuas sibi preberent alterutrim concordie vices, et papa sacro se conformaret concilio fauores largiturus. FISHER op p.1362 (1522) Et hinc orta est inter eos dissensio, ita ut alterutrim separarentur. HESSVS Homer Ilias sig.Ii6v et nos | Obiicere alterutrim forsan non pauca queamus (gr. 20,246-7 ἔστι γὰρ ἀμφοτέροισιν ὀνείδεα μυθήσασθαι | πολλὰ μάλ ). HILLES ep Tigur III p.156 (1542) Tunc autem ... scripserunt mihi amici, ut inter Scotos et nostrates subito ortum erat bellum, ...; an a nostratibus vel Scotis, non certo scitur: alterutrim ita excusant et accusant.