od(a)eum, -i, n. – Chor als Ort der Sänger, entweder auf dem Lettner (meist im Osten einer Kirche) oder auf der Chorempore (meist an der inneren Westwand): BVDAEVS phil fol.28v cum aduentitii quidam homines ... musica quoquomodo imbuti et specie cultuque conspicui a symphoniacis minime consentaneo, ad odeum delubrorum verecunde accedunt inter sacra peragenda, et sensim illis intermissimque accinunt voculosis illis numeris et vibrantibus. CERDA-M demonstr p.121 Hoc simulachrum cum antea terga ad odeum ecclesiae conversa habuisset, translatum in parietem adversum valvis et odeo praedicto locum ... mutavit. MARIANA reg p.292 Additur quadratae areae ipse aditus templi spatium inter primas duas turres, cui odeum est impositum, ubi monachi ... cantu divinas laudes celebrant. PEXENFELDER appar p.908 Templi princeps membrum seu caput est Chorus ..., media pars dicitur Navis: postrema Odeum - projectum interius, seu ambon. AVANCINI dram IV (vgl. p.338 Idda templum adit a Deo opem imploratura) p.347 Idda in Odaeo inter preces solacium ab Angelo accipit. MASEN pal lig III p.92 Regem superbum ad illa Deiparae verba in Odeo templi musice repetita 'Deposuit potentes de sede', arroganter dixisse: 'Quis vero ille qui mea me sede depositurus sit?'