assurrectio, -onis, f. – 1) das Aufstehen (als Gruß): CONVERSINI ration 15 cui honorem cultum assurrectionem ipse reddas. PONTANO serm 1,25,1 ut ... gratum se se illis civibus primariis exhibeat ... in salutationibus ... atque assurrectionibus. SADOLETVS in Rom p.183 (1535) tum autem minorum maioribus assurrectiones, inter pares mutuae cervicum inflexiones. – 2) übertr. (theologisch), das Aufrichten bzw. der Aufstieg hin zu: CLICHTOVE Lefevre praef 34 p.109 (1503) geometriam ad divinam anagogen assurrectionemque quam plurimum conducere. LEFEVRE praef 109 p.345 (1514) dignissimas de deo contemplationes, quas manuductiones, assurrectiones et divina paradigmata dicere possumus. BOVELLES ep philos fol.87v (1514) Hac ergo lege ex re exigua in sublimem et arduam diuinae trinitatis intelligentiam assurrectionis, vt fit, flamine remigabam. == theol concl fol.5v Theologiam magis in assurrectionibus quam in analogiis sitam esse. Nam assurrectiones ab imis aut mediis inchoantes nos in alta et summa ad ipsum usque Deum attollere nituntur. Analogiae vero nequaquam medium transiliunt, utpote quae in mediocrium entium alterna et mutua adinvicem comparatione conflantur. CALVIN op I p.589 (1563) Eodem sensu continuo post repetitur assurrectio, ubi sermo fit de columna nubis.