multus, -a, -um. – superl. multissimus: BENVENVTO comm Dante par 30,109-117 quantum debet esse in extremitate, idest, in circumferentia, quasi dicat: multissimum sive plurimum. BEMBO Aetna 14 pulcherrimas illas quidem et multissimas platanos. LVISINI-R carm 1,3 Bacchus tribuens multissima dona. – zu CIC. Att. 11,2,1 (multissimis falsch für multis meis): LANDO Cic p.41 Dic mihi, Cicero, an non horride dictum ... 'multissimis'. VOSSIVS-GJ gramm p.360 Multissimus an Ciceronianum sit. Bembi in eo lapsus. == gramm p.362-363 Nam adferunt è Ciceronis epistol. II, lib. XI ad Att. "Literas tuas accepi ... . Ex multissimis et miserrimis curis est una levata, si ... ista haereditas fidem et famam meam tueri potest ... ." Ita hic locus concipitur in editione Badii Ascensii: quam secutus Petrus Bembus, 'multissimus', ut puram putam Ciceronianam vocem usurpare neutiquam reformidat. Sed pro "multissimis", apud Tullium "multis meis" legi debet: ut meliores editiones comprobant, ac Henricus quoque Stephanus censet in Pseudocicerone suo.