disunio, -ire, -iui, -itum
trennen, auflösen: ALIGHIERI-P comm III Dante par 13,55-142 sapientia divina ... sic procedit a suo lucente, idest a Patre, a quo ipse Filius ut sapientia a potentia procedit, quod non disunit se ab eo nec ab amore, idest a Spiritu Sancto. MERBELIVS Rhenanus ep 377 (1544) visa ab hostibus equitatus nostri fuga turmaque secunda disunita. ANDREAE-JV Christianopolis 26 p.80 Ah uniamur aliquando, ne in omne aevum disuniamur.
Lexicographica: TLL (1x, ARNOB. coni.)
|