culpito, -are
(jemandem o. etwas) die Schuld geben: PICCOLOMINI Chrysis p.390 Quid hic secum duriter amorem culpitat? == ep III-1 90 (1453) plus ne merita hominis tandem cognita premiataque laudem, an diutius neglecta postpositaque culpitem. == somn p.67 Apud Sozomenem et hoc, quod Greci culpitant, et quo pacto confutentur, scriptum est. SCHEDE melet p.291 sit pudor, insolens | Si lingua veri culpitetur.
Lexicographica: TLL (1x, PLAVT.);
DVCANGE
|