circumstationatus, -a, -um – von Verhältnissen bedingt o. beeinflußt: KARLSTADT op I 58 (1517) sig.B4r Ita nec attritio perfectissime circumstantionata in genere morum est dispositio sufficiens ad iustificationem. POMPONAZZI fat 1,11 Unde neque ipsi obiurgatores et supplicia inferentes, si taliter fuissent circumstantionati, aliter fecissent. LATOMVS op fol.108r Inter has enim gratias gratis datas reponitur habitus fidei, et eius actus informis, habitus spei, et eius actus informis, qui est dolor de peccato rectè circumstantionatus. BANNES comm II p.557 quòd actio eius, quamvis ut egreditur ab agente, sit sufficiens et optimè circumstantionata. IANSENIVS-C Ipr. Aug. II p.346 si tale velle non sit aliquā malā circumstantiā circumstantionatum, talis actus non erit malus.
– lex.: MICRAELIVS lex p.276 circumstantionatum et incircumstantionatum Scholasticis dicitur, qvod habet vel non habet circumstantias annexas.