maculator, -oris, m. – der beschmutzt: BENVENVTO comm Dante purg 22,55-63 nisi Oedipus occisor patris et maculator matris deponeretur a regno. SERRAVALLE comm Dante purg praef Videns autem maculator, quod non posset eam vincere delectationibus, venit ad persuasiones falsas. POGGIO in Philelph p.167 Tu fidei datae maculator, tu uiolator hospitij. FABER-P mem p.284 spiritum confortatorem ac debilitatorem, illuminatorem ac offuscatorem, justificatorem ac maculatorem, id est, bonum et eum qui est bono adversarius. STAPLETON op IV p.751 praelaturae Anglicanae maculatorem sese inscribit. SALMERO comm XVI p.339 illos esse carnis maculatores, et dominationis, tam divinae, quàm Humanae maiestatis contemptores.