guttulus, -i, m.
– kleiner Becher: BVDAEVS transit p.198C (1535) Atqui horum hominum sitim ardentem extinguere difficilius est fortunae, omnia in spem cadentia ijs largiendo, quam gliscentis incendij uim sistere guttuli stillicidio. VIRET minist fol.31r Vidi etiam Franciscanos cochlearibus utentes argenteis, quibus guttulam exciperent aquae ex guttulo de ministrantis manu. SCHOEPPER dram I sig.E8v Cape guttulum cum patina. MILTON op ed. Mitford VI p.24 doctrinae solidioris ne guttulum quidem hausisse te ostendis. BALDE poem III p.146 impletus Pactolide guttulus unda.
– lex.: PEROTTI ccopiae 2,106 Genus etiam poculi guttus erat, quo in sacrificiis utebantur. A gutta fit guttula diminutiuum; et a guttus guttulus. Plautus: "Ut guttulam hauriret ex guttulo" (Zitat nicht identifiziert).
– lex.: PEROTTI ccopiae 2,106 Genus etiam poculi guttus erat, quo in sacrificiis utebantur. A gutta fit guttula diminutiuum; et a guttus guttulus. Plautus: "Ut guttulam hauriret ex guttulo" (Zitat nicht identifiziert).
Lexicographica: TLL 0;
HVGVTIO guttulus 0 (G 66,4 'pro quodam minimo pisce')