occupatiue, adv. – einwendend: – 1) besetzend, in Besitz habend: ARCHIV Török 69 (1531) quomodo ... ipseque Iohannes Zokolÿ dictum oppidum etiam de presenti occupative detineret. == Török 134 (1535) universa bona ecclesiastica, que pro temporis conditione occupative teneo. BVLLARIVM Rom p.409 (1543) Et si sequestrati fuerint, occupative, aut detenti, integre, libereque, ac sine exceptione vel mora, Praelatis ad quos de iure, legitimeq. spectant, restituantur. – 2) Raum einnehmend: CHAMIER contract p.396 Cathol. Corpus unum non est in pluribus locis, nec occupativè, nec definitivè, nec repletivè. ... Non etiam occupativè: quia quicquid ita est in loco, est etiam definitivè: ac proinde non potest esse alibi. – 3) einwenden, adversativ: MARCK in apoc p.132 plures esse, qui nectere volunt tantum cum sequentibus occupativè, quasi scriptum foret, ... "quia, quamvis exiguam habeas vim, tamen &c."