superexubero, -are – überragen, überreichlich vorhanden sein: FICINO Dionys div nom 6,8,1 unde tanquam omniformis omnisque vita cogitatur atque laudatur et tanquam nullius indiga, immo vero superexuberans omni vita. LEFEVRE in ep Paul fol.lxjr non est nostrum meritum, non domini debitum, sed superexuberantis bonitatis eius donum. CORNELISSEN in ep Paul p.373 superabundo gaudio in omni tribulatione: ... graecè est ὑπερπερισσεύομαι, id est superexubero, ut haec gaudii exuberantia omnem afflictionum sensum, non secùs ac copia aquarum modicum ignem extinguat. ita Theophyl.