sycophantisso (-izo), -are – intrigieren, lügen: LVTHER op 2 p.639 Beda plus pro nobis facit, Petrum confitens apostolorum personam gessisse: ideo subdole solum nomen eius Eccius retulit, metuens eius sententiam sibi noxiam. adeo sycophantissat theologus. EMSER c Luther assert p.703 Quam hic sycophantissat monachus, qui periurium iterum calumniae addit. HANGEST lib arb p.lviir Nono argumento multis modis statim enumerandis insulso sycophantissat.
– gr. συκοφαντίζω: BRENZ in evang Ioh p.885 Ambitio, luxus, invidia, si in homine erumpant, quanta tyrannide dominantur? cogunt ex alieno praescripto vivere, cogunt συκοφαντίζειν, mentiri, adulari, et quid non? donec cogant in aeternam perditionem.
– lex.: PEROTTI ccopiae 94,4 De sycophanta etiam fit uerbum sycophantisso, hoc est sycophantias struo. STEPHANVS-R dictionarium lat-gall p.88 mentir, Dicere falsum, Dicere mendacium, Mentiri, Ementiri, Sycophantari, Sycophantizare.