promulgator, -oris, m. – der verbreitet, verkündet: BOCCACCIO ep 19 (1373) ni promulgator egregius, ni preco diligentissimus, ni inclitus meritis homo affuisset in fine. SALVTATI nob leg 9 habent promulgatores laudatissimos hominum et gloriosos, reges scilicet, duces et principes, quibus cura fuit politice securitatis bonique communis. ANNIVS VITERB antiq sig.G1r Porro primi promulgatores genealogiae Christi principesque scriptores fuere duo: alter quidem Matheus, ... alter uero Lucas. ECK poen fol.29r s. Iacobum fuisse praeconem, et promulgatorem amborum sacramentorum. AEGIDIVS VITERB scech II p.247 (1530) quod legerat: aut audierat: ex eodem promulgatore. XAVERIVS ep p.542 (1552) horum, hísque similium promulgatores illic dogmatum. BEZA tract theol II p.396 Num enim Calvinus extitit doctrinae de Coena Domini primus promulgator? SVAREZ def 1,17,2 (1613) sicut lex vetus dicitur Mosayca, a Moyse, non ut auctore, sed ut promulgatore, ita fides Christiana dicitur apostolica ab apostolis non auctoribus, sed primis eius praedicatoribus ac promulgatoribus. CORNELISSEN in pentateuchum p.480 reverenter expectare Deum decalogi promulgatorem. CHAMIER contract p.1388 Cavent tantùm, ne Iacobus dicatur institutor, sed tantùm promulgator.
– lex.: PEROTTI ccopiae 2,393 Est enim proprie uulgus ... ignobilior multitudo. ... Unde ... uulgo ac diuulgo uerbum ... . Hinc uulgator, diuulgator, promulgator, uulgatio, diuulgatio, promulgatio, uulgatrix, diuulgatrix, promulgatrix deducuntur.