sonulus, -i, m. – 1) Klang: SALVTATI ep 8,20 1393) Deus bone, quos compresse vocis sonulos, quas notularum fracturas, quantam temporum observantiam, quantam spissitudinem et perfectionem quantamque percepi per hec omnia melodiam! FICINO summa Miniat p.303 Posita enim manu condensatur ille aer et in se constringitur et repercutitur intra aurem et sic sonulum quendam obscurum atque obtusum generare videtur. – 2) Sonett: AGRICOLA-R mai. vita Pet p.8 Scripsit autem hoc tempore primam partem sonulorum - ita enim vocant vernaculo sermone - et carminum moralium hetrusca oratione in laudem Laurae suae ... et multa bellissime ad nominis sonum finxit. == vita Pet p.15 Quae scripsit autem tota aetate fere sunt ista: in carmine vernaculo sermone quos supra memorauimus sonulos cum cantionibus vno volumine et Triumphos, latine Bucolica, Epistolas ad Barbatum et Africam. MASSON-P vitae Hetr p.499 multo magis eam sciemus patriam poetae huic fuisse ex sonulo eius, ita enim loqui liceat, centesimo tricesimo tertio.