emarcidus, -a, -um – verkommen, schwächlich: PONTANO Vrania 4,801 dum mento illi riget horrida barba | Illuuie foeda et squalenti emarcida coeno. BOVELLES sap 7 p.94 Insipiens vero torpore emarcidus naturalem Hominem nulla Virtute illustrare satagit. CALVIN inst 3,9,5 hoc instabile, vitiosum, corruptibile, caducum, emarcidum, putre corporis nostri tabernaculum ideo dissolvi, ut in firmam, perfectam, incorruptibilem, coelestem denique gloriam mox instauretur. AVANCINI lyr p.455 Fortes amat | Apollo mentes, desides odit manus, | Emarcidasque Gratias.