curiosulus, -a, -um – allzu neugierig, der ein Besserwisser ist: CAPITO ep 123 sunt enim curiosuli, qui ausint omne Testamentum Vetus explodere et negare. CALVIN inst 3,24,11 Facessant ergo haec argumenta, quae sibi ipsis homines curiosuli temere sine scriptura excogitant. WEYER pseud praef Ne autem curiosulus aliquis, fascino nimis detentus, hoc stultitiae argumentum temere imitari audeat. CAMDEN ann 1596,31 Margareta Cliffordia ... ex muliebri imbecillitate curiosula. STEPHANIUS-St Worm ep 251 (1643) deceptus manu curiosuli cujusdam, qvi ad calcem magni istius Chronici ... nomen Petri Trecensis ... ascripserat.