dissuetudo, -inis, f. – das Ungewohntsein: PETRARCA c med 4,9 Ecce multa michi que pene per dissuetudinem evanuerant ad memoriam reduxisti. BOCCACCIO gen 13,71 quoniam iam horum evo in dissuetudinem abisse videtur stultitia vetus illa, qua gloriabantur insignes fictionibus generi deorum ascribi. SALVTATI ep 1,3 Nescio, dulcissime frater, quibus nos abdidit fortuna latebris, ita nos corpore seiungens, quod, ni animorum nexus indissolubili conglutinatione constaret, illa conaretur longa dissuetudine amorem nostrum admodum invidiosa delere. ALBERTI Philod I p.208 Proh dii immortales, quantum habet virium dissuetudo, quam est efficax ad scindundas omnes etsi firmas amicitias! LAPO cur comm 7,19 cum reliquae vel curis gravioribus cedant vel sedentur satietate vel dissuetudine obliterentur. CAESARIVS Lefevre praef 32 p.105 propter huius res dissuetudinem.
– lex.: PEROTTI ccopiae 18,6 A quo dissuesco, hoc est dissoluo me a more et consuetudine pristina, quod et dissuefacio dicitur. Vnde dissuetus et dissuefactus et dissuetudo et dissuefactio.