apologus, -i, m. – Fabel: SARBIEVIVS perf poe 9 apologi quoquei, cuiusmodi est Batrachomyomachia Homeri, sunt vera, sed non heroica aut epica poesis, sunt enim allegoricae quaedam imitationes, humanarum actionum; eiusdem speciei Culex Maronis. – SALVTATI lab Herc 1,2,8 sive fabula sit sive apologus sive etiam comicum argumentum. ALBERTI apol praef p.118 siquidem, ut aiunt, ferme nusquam in dicendo fuit brevitas non obscura, et apologos quam brevissimos esse oportere censui. == intercen p.212 Hoc apologo velim id ipsum in urbibus evenire intelligas. BARBARO-H min. ep 81,29 adeon' rem redisse, ut tenere iura nostra per fabulas et apologos oporteat? PICO-G thes pr 11,63 sicut Aristoteles diuiniorem philosophiam, quam philosophi antiqui sub fabulis et apologis uelarunt, ipse sub philosophicae specualationis facie dissimulauit. BRVNO magia p. 449 quale est poetarum et pictorum munus, et eorum qui apologos componunt. ERASMVS mor 26 p.100 idem valuit Themistoclis apologus consimilis de vulpe et ericio. == coll 178 An me putas apologum comminisci? ERYTHRAEVS Eudemia 9,8,16 apologus ille de musculo.
– lex.: PEROTTI ccopiae 1,198 haec et apologus, siue apologatio dicitur, diffinitur que ex rebus humilibus composita quaedam forma ac speties ad uidendum (cf. Mar. Vict. rhet. p. 199,39).