odorator
odorator, -oris, m. – der Duftspuren folgen kann: BIONDO locut praef 2 Si omnium qui latine scripserunt post Lactantium Firmianum scripta bonus odorator sagaciter olphaverit. POGGIO ep II 8,1 (1438) Aperuit ludum, artem se tradere oratoriam professus, in quo quidem sagax adolescentiorum odorator se alterum Ciceronem, quandoque poetam, nunc arithmeticum, nunc astrologum illa fraudolenta lingua simulans ... nummis fraudavit.
lex.: DECEMBRIO-A pol 4,44,9 odorator vel odorisequus, 'qui odorem sequitur', ut canis. PEROTTI ccopiae 3,132 Odorator, qui odorem sequitur, ut canis; idem et odorisecus dicitur, hoc est: odorem sequens.

LEMMALISTE INDEX INVERSVS
Dieser Eintrag kann wie folgt zitiert werden: / This entry can be quoted as follows:
J. Ramminger, odorator, in ders., Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700,
Johann Ramminger, Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700 (NLW)
Startseite: www.neulatein.de/neulateinische_wortliste.htm
bearbeitet: 11/03/21

Bitte beachten Sie die Nutzungsbedingungen im Impressum.