odorator, -oris, m.
– der Duftspuren folgen kann: BIONDO locut praef 2 Si omnium qui latine scripserunt post Lactantium Firmianum scripta bonus odorator sagaciter 
olphaverit. POGGIO ep II 8,1 (1438) Aperuit ludum, artem se tradere oratoriam professus, in quo quidem sagax adolescentiorum odorator se alterum Ciceronem, quandoque poetam, nunc arithmeticum, nunc astrologum illa fraudolenta lingua simulans ... nummis fraudavit.
– lex.: DECEMBRIO-A pol 4,44,9 odorator vel odorisequus, 'qui odorem sequitur', ut canis. PEROTTI ccopiae 3,132 Odorator, qui odorem sequitur, ut canis; idem et odorisecus dicitur, hoc est: odorem sequens.
olphaverit. POGGIO ep II 8,1 (1438) Aperuit ludum, artem se tradere oratoriam professus, in quo quidem sagax adolescentiorum odorator se alterum Ciceronem, quandoque poetam, nunc arithmeticum, nunc astrologum illa fraudolenta lingua simulans ... nummis fraudavit.
– lex.: DECEMBRIO-A pol 4,44,9 odorator vel odorisequus, 'qui odorem sequitur', ut canis. PEROTTI ccopiae 3,132 Odorator, qui odorem sequitur, ut canis; idem et odorisecus dicitur, hoc est: odorem sequens.
Lexicographica: TLL 0