duriloquus, -a, -um
mit harter Aussprache: TIFERNAS
Strabo 14,2,28 Quare illos proprie barbaros appellauimus ac in initio quidem per conuicium, quasi duriloquos et

crassilingues (
gr.
παχυστόμους ἢ τραχυστόμους). VERGARA
Marineus fam 14,14 p.691 (
1512) si modo eam tu hispanitatem stringosique stili salebrosam duriciem et accersite ultro caliginis duriloquam affectationem, quorum aliqui Quintilianum insimulant, in me depraehendi rudiori tamen modo et inconcinniori Minerva significes. MVTIANVS
ep I 277 (
1513) . Mathias Kaumler Silesita non est ignarus facundie et poliende orationis, quamvis patrie vicio duriloquus.