adulamentum, -i, n.
Schmeichelei: POLENTON Catinia p.14 Spes me ... tenet ... , quod, etsi lingua impolitus sim, tu mentem utriusque equa lance pensaturus sis, nec Bibio proderunt adulamenta sua, nec michi oberit quod rudis atque purus sim.
Lexicographica: TLL 0
|