1. garritor, -oris, m. – Plapperer: CERRETANVS-I gesta p.192 De cuius principatu plerique garritores confabulantur, ut volunt, alii adulatorie demulcendo non tenentes modum, alii Celeste cacumen summi pontificii deprimentes. LVTHER op 56 p.454 Et hoc ex ira Dei sic subtrahentis verbum suum propter peccata nostra et multiplicantis loquaculos et verbosos garritores. REINESIVS ep Noric p.659 (1647) Autor Collectan. ad Petron. e vetere Glossario adfert haec: Silatarus, πλάνος, et nullibi se istud vocabuli legisse dicit. Est autem desumtum ex Italicismo; sed prave expressum ab ignaro ejus transpositis elementis et contractis syllabis; in eo Ciarlatano vocatur circumforaneus: ciarlone, garritor, σπερμόλογος.