dedignanter, adv.
verachtend: SERRAVALLE comm Dante purg 4,97-99 Dum autem sic loquerentur Virgilius et auctor ad invicem, unus loquutus est Danti quasi dedignanter. MVSCVLVS in Phil p.33 Et hac cogitatione admonebitur, ut castiget non dedignanter ac severius, sed cum dolore, et communis infirmitatis commiseratione. EPISCOPIVS op p.224 Quorsum, quaeso, haec sollicita tergiversatio, id non esse factum a te, nisi bis, et quidem dedignanter, et fastidiose, adeoque per nostram importunitatem, quod his vocabulis abuti soleamus, vel ad causae nostrae favorem, vel ad vestrae invidiam conflandam?
Lexicographica: TLL 0;
LATHAM
|