ferruminator, -oris, m. – 1) der (seltene Worte) zusammenstellt, Wortklauber: BARBARO-H min. ep 121 (II 37) (1488) Franciscus Gaddius, homo non minus prudens quam doctus et amicitiarum conciliator et ferruminator optimus. POLIZIANO ep 5,1 (1493) me quoque esse quendam, sic enim soletis dicere, ferruminatorem. Vox enim haec apud te significare iamdiu coepit eum, qui uerbis istis paulò minus uulgatis uteretur. Nam Hermolaum Barbarum quasi per iocum uocare ferruminatorem soles, ut audio, quia uerbum fortasse istud aliquoties ille usurpauisset. SCALA Poliziano ep 5,2 Ferruminator tamen, de quo tu tam multa, dicendus est prius: quod uerbum sicuti asperum natura pronunciatu est, ita minus usu emollitum arbitror ... Ad alias enim rerum notas duriter transfertur. BECICHEMVS in Plin praelectio p.ci (1503) quoniam semel ferruminatoris istius ingenium vanum ac rude liquido cunctis ostender pollicitus sum. – 2) der einen Zusammenhang herstellt, erklärt: LAVRI mai. ep p.68 qui nis non amat in Sauonarola, cum interpretis et quasi ferruminatoris in eo partes egerimus, liberabit nos onere legendi suas. LENTVLVS-Cyr sap p.206 Ασύστατα haec et nullo ferruminatoris artificio glutinanda vel sistenda, quasi dicas, confiteri oportet, rationes meas domesticas adeò esse intricatas ... ut ... . – 3) der zusammenbaut: SIBER-A Sion p.19 Arcae Noas ferruminator pineae. CATHARINVS-A enarr p.53 Deum re vera esse magnum ferruminatorem, qui sicut nouit extendere caelos sicut pellem, ita potuisset facere ut liquefierent et densarentur luminaria.