rogamen, -inis, n. – Bitte: ALIGHIERI-P comm I Dante inf 20,1-57 quem suum filium occidisset, nisi fuisset rogamen dicti populi. SALVTATI saec 2,11,6 In huius etenim mortalitatis cecitate diligere simulantes etiam quos habemus odio rogitamus, dumque illi se cupiunt vel arbitrantur amari, deflectimus ad nostra rogamina. == ep 13,7 (1403) nunc autem, cum amicorum negocia nostra sint, forte nimis est iterare rogamina. ANON paneg Orsini-G p.145 inter sua rogamina unum singularissimum flagitat. SERRAVALLE comm Dante purg 6,34-42 ideo non possunt ibi preces, quia rogamen, scilicet illorum, a Deo erat disiunctum, idest divisum. BELDOMANDI mus spec p.731 ego hijs rogaminibus disentire non ualens eis adquieuj. BVLLARIVM Rom I p.291 (1461) Nam sicut peccata malorum hominum, ac blasphemia iram Dei super nos provocant, ita et sanctorum opera rogaminaque avertunt. SPINA fortal sig.f7v Rogaminibus tamen multorum liberatus a carceribus relegatus est exilio a predicto loco decem annis. MALVEZZI Tarent 4,153 Munificus, facilis, praetium rationis habenas | Flectere non poterit; nec iniqua rogamina sensus | Corruptura leues, aut insidiosior aura. GERHARD-J in Matth p.355 quia videmus inter homines, quod Pater carnalis magis exaudit rogamina facta filii dilecti in epistolis, suis manibus scripta.
– lex.: PEROTTI ccopiae 83,2 rogamen, quod poetae pro prece frequenter usurpant.