placibilis, -e – gefallend, gefällig: ALIGHIERI-P comm I Dante purg 31,31-63 Et theologia incoepit sic: numquam natura, idest naturalis scientia, vel ars, scilicet liberalis scientia, praesentavit tibi aliquid placibilius membris meis, nunc in terra dispersis, idest libris Bibliae. BOCCACCIO ep 19 (1373) quid ego placibilius optare possum quam sentire te eloquentissimum virum. BENVENVTO comm Dante purg 18,22-27 unde dicit: "quel piegar è amore, quello è natura", quia potest dici quaedam natura de novo impressa in animo, "che in voi si lega", idest, creatur, "con piacer di voi", virtute rei placibilis. IENZENSTEIN ep 42 (1382/83) incessus eius et actus valde decens et placibilis.