perfectitudo, -inis, f. – vollkommener Zustand: HVTTEN ep 231 (1521) Tandem si vultis sedere in sublimitate bonorum, etiam perfectitudinem vitae induite nec ab episcoporum titulis sed onere gloriamini. HALL-R monach fol.45r Nemo, inquit Chrysostomus, causetur inopiam ut decem Hiero. in epistola ad Rusticum. millium malorum causam, ne contradicat Christo, qui perfectitudinem hanc ait esse virtutis. BVRMEISTER mus poet p.43 Ex his duo appellantur Nothi: propterea, quod Diapente, altera eorum Diapasōn Consonantia, sui perfectitudine destituatur ad Semitonium. PAREVS-Dav colleg p.749 Sacram Scripturam, statuimus ita esse perfectam et sufficientem, ut in ea omnia ad salutem et vitam Christianam necessaria sint scripta, nec ad eius perfectitudinem quicquam requiratur.