companator, -oris,
m.
der an die 
companatio
glaubt: CANISIVS
author II sig.AA2
v (
Index) Companatores seu

impanatores undè iam olìm confutati. STAPLETON
op IV p.878 (
1592) contra sui temporis vel sacramentarios vel companatores. MAGRI
hierolex p.173
companator, et

Impanator, haereticus sectarum, quae asserunt, panem in Sacramento Altaris non transubstantiari.